Rozdział XIV

13:09, 29 grudnia 2016, Oberstdorf

   Wiedział, że musiał już iść, że nie było czasu, że się spieszył. Ale mimo to i tak siedział na łóżku w swoim pokoju, miętoląc w dłoniach złotą bransoletkę. Niewielkie sześcianiki uderzały o siebie cicho, wmawiając mu, że one rzeczywiście istnieją, choć dla niego ich w ogóle nie było. Nie miały prawa bytu. Po prostu nie, bo... nie. Chciał uwierzyć w przypadek, że znalazł tę bransoletkę w swoim pokoju, kilkaset kilometrów od miejsca, w którym powinna się znajdować. Ale świat już mu doskonale udowodnił, że coś takiego, jak przypadek nie istnieje.

Klemens przełknął ślinę, obracając między kciukiem a palcem wskazującym drewnianą kostkę, na której widniał wygrawerowany napis. I to on, Klimek, był wykonawcą. Wszystkie nierówności w literach pamiętał tak, jakby odbiły się w jego umyśle. Jakby jego palce zdążyły dokładnie przestudiować krawędzie czarnych wgłębień. Doskonale pamiętał dzień, w którym postanowił zrobić prezent swojej przyszłej żonie.

Było ciepło jak na listopad - temperatura nie spadała poniżej piętnastu stopni. Klemens wybrał się na mały spacer po centrum Zakopanego, chwytając ostatnie promyki jesiennego słońca, zanim świat znowu zniknie za strugami deszczu i białą zasłoną, utkaną z mgły, śniegu i mrozu, który od wieków sprawiał wrażenie, jakby posiadał ciało. Złociste liście przepływały pod butami Murańki, szemrając cicho. Był to dźwięk, w którym można było się zatracić – delikatny, przyjemny, odległy, rytmiczny. Obok niego przewijało się tysiące nieznajomych twarzy Część z tych ludzi rozpoznawała jego twarz, prosząc o autograf i wspólne zdjęcie. 

Lubił kontakt z fanami, o ile nie byli zbyt nachalni. Wiedział, ile szczęścia potrafi dać tym ludziom fakt, że ich idol, sportowiec, któremu kibicują, zwrócił na nich uwagę, że uśmiechnął się przyjacielsko do obiektywu aparatu i wymienił z nimi kilka, wydawałoby się, prostych słów. Sam kiedyś był kibicem, więc doskonale znał to uczucie. Poza przyjemnością, która tkwiła w tych krótkich spotkaniach, musiał także w każdej chwili pamiętać o dbaniu o swój wizerunek medialny. Nie mógł sobie pozwolić na odcięcie się od świata, życiem z dala od kibiców i myśleniu tylko o sobie. To nie byłoby dla niego korzystne. Poza tym, traktowanie innych z góry, ze względu na soją sławę było sprzeczne z jego sumieniem.

Czasami jednak przerażało go to, że był tak rozpoznawalny. W końcu skoki narciarskie w Polsce z każdą chwilą zyskiwały kolejne rzesze fanów. Mimo iż chciał czasami po prostu móc przejść przez ulicę, musiał podpisywać się chaotycznym ruchem ręki na kartce papieru. Mimo iż nieraz się spieszył, był zatrzymywany przez kibiców. Często zdarzało się, że nie miał ochoty na robienie zdjęć, a i tak pozował do wspólnego zdjęcia, na siłę wyginając kąciki swoich warg ku górze.

Idąc po chodniku, przylegającym do setek sklepów, nie mógł oprzeć się wpatrywaniu w rozmaite wystawy, kryjące się za warstwą szkła. Co jakiś czas odrywał jednak wzrok od tafli szkła i mimowolnie sunął spojrzeniem po mężczyznach i kobietach, idących obok siebie, trzymających się za ręce. Za każdym razem widząc taką rozradowaną parę, przed oczami stawała mu Aga. Jego wybranka. Wiedział, że to ta. Chciał podjąć następny krok w ich związku i zaręczyć się, ale jego pragnieniem było oderwać się od tradycyjnych ram. Czuł, że jego sumienie kazało mu zrobić coś specjalnego dla Agnieszki. To nie mógł być tylko zwykły pierścionek, który spoczywał już przy jego sercu, w wewnętrznej kieszeni szarego płaszcza. Był pewien, że jej się spodoba. Delikatny rubin, tkwiący na złotej obręczy wokół tysięcy maleńkich cyrkonii, stwarzał wrażenie, jakby tańczył. Srebrzyste cyrkonie układały się wokół rubinu w płatki, dzięki czemu pierścionek przypominał kwiat.

Wiatr smagał twarz Klimka, co jakiś czas przeplatając się z ciepłymi promykami słońca. W powietrzu unosił się przyjemny zapach jesieni. Murańka szedł przed siebie, w sobie niewiadomym celu. W pewnym momencie stanął w miejscu, tak nagle. Ocknął się z zamyślenia i zwrócił wzrok w stronę wejścia, prowadzącego do jednego ze sklepów. Przełknął ślinę i wszedł do środka, wciskając ręce głęboko do kieszeni.

Kilka sekund później znajdował się w wielkim pomieszczeniu. Podłogę wyścielały białe płytki, poprzecinane srebrzystym wzorem. Ściany, zakryte do połowy boazerią pomalowaną na srebrny kolor, pięły się 5 metrów nad ziemię, łącząc się ze sobą łukami, zwieńczającymi sufit. W miejscach, gdzie łukowate sklepienie łączyło się ze sobą, tworząc niewielkie wgłębienia, spoczywały wielkie, szklane żyrandole. W białym pomieszczeniu wyglądały tak, jakby zostały wyżłobione w lodzie. Białe podesty pod szklanymi gablotami przyozdobione były w falujące linie namalowane srebrną farbą. Pod szkłem tkwiła rozmaita biżuteria. Przed jedną z mniejszych ścian stała podłużna lada, zakryta od strony sklepu grubą szybą, za którą stał szereg kas i obitych błękitnym aksamitem krzeseł w większości zajętych.

Klemens rozglądnął się po pomieszczeniu, wyszukując wzrokiem pewnej kobiety. Jego buty stukały cicho o podłogę, ginąc wśród głosów przyciszonych rozmów. W pewnym momencie zobaczył ją. Rudowłosa dziewczyna w czarnej sukience do kolan i czarnym żakiecie. Zaczął zmierzać w jej kierunku. Po chwili ona zobaczyła jego i także zrobiła kilka kroków w stronę Murańki. Kiedy się spotkali, zarzuciła mu ręce na szyję, po czym oderwała się od niego, zakładając niesforny kosmyk za ucho.

- Klimek, co cię tutaj sprowadza? – zapytała, spoglądając na sklep jubilerski.

- Anastazja – odezwał się przyjaznym głosem – dobrze wiesz, jak ja cię lubię. – Uśmiechnął się. – Mam do ciebie prośbę.

Ruda westchnęła.

- A po cóż innego miałbyś przychodzić do swojej przyjaciółki? – Założyła ręce na piersi, mrużąc oczy.

- No właśnie. Dobrze, że mnie rozumiesz. A teraz przejdźmy do rzeczy – zatoczył niewielkie kółko lewą ręką. – Chcę się oświadczyć.

- Ale, że co? Że niby mi? – weszła mu w słowo Anastazja.

- Nie. Agnieszce. – Uśmiechnął się mimowolnie.

- I jaki masz z tym problem? – nie dawała za wygraną rudowłosa.

Klemens przedstawił jej wszystko w nieskładnych zdaniach, gestykulując przy tym żwawo.

- Ile ja bym dała za to, aby Mariusz był równie pomysłowy i romantyczny, co ty – westchnęła. Zamyśliła się przez chwilę, stukając palcem wskazującym o brodę. – Chyba mam pomysł. Dobrze, że przyszedłeś po radę do kobiety, a nie pozwoliłeś sobie dalej główkować. – Szturchnęła go w ramię. – Pamiętasz, jak ostatnio graliśmy w Monopoli i ile było przy tym ubawu?

Klemens skinął głową.

- Widzę po minie, że w twojej głowie nadal nie materializuje się żadna wizja – zacisnęła wargi. 

Po chwili pociągnęła Murańkę do jednego z pokoi dla personelu i dokładnie przedstawiła mu swoją wizję. Słuchał jej z uśmiechem na ustach. W jego głowie cały czas kołatały dwa słowa: tylko ty.

Klemens wstał z łóżka, wkładając bransoletkę do kieszeni. Wziął plecak, przerzucił go przez ramię i ruszył w stronę drzwi. Będąc już na korytarzu zamknął drzwi.

„Tylko Ty. ~K.”

To niemożliwe.

Ale co tak właściwie było niemożliwe? To pojęcie nie istniało dla tego, który postanowił sprawić, że 65. edycja Turnieju Czterech Skoczni stanie się prawdziwym piekłem na ziemi. A wewnątrz tego piekła zamknięty zostanie cały skokowy świat.

   - To zrób coś, żeby tych pieniędzy nie brakowało! – Nerwowy krzyk rozległ się w ciemnym gabinecie, opadając ciężko na podłogę, dźwięcząc głucho w telefonie.

- Nie mam pojęcia co zrobić, aby się nie zorientowali, że fundusze nagle wyparowały – odpowiedział głos po drugiej stronie linii. – Nie są tacy głupi, aby nabrać się na sfałszowane dokumenty. Oni najchętniej to by sobie wszystkie wydatki wytatuowali, aby mieć pewność, że nikt ich nie oskubał – dodał mężczyzna konspiracyjnym szeptem, tak, jakby się bał, że ktoś może go podsłuchać, w przekonaniu, że mówiąc szeptem, słowa te w ogóle nie wydobędą się z jego ust. Ta prawda była jego najgorszym problemem, podcinającym mu skrzydła. Jemu i jego rozmówcy.

Walter Hofer opadł ciężko na fotel, wzdychając.

- Na pewno jest jakiś sposób. Sami z siebie nie wyłożą takiej sumy na stół – powiedział Hofer, ściskając telefon w ręku.

- Można powiedzieć, że potrzeba więcej pieniędzy na chronienie zapalczywych dusz kibiców i zmordowanych istnień sportowców, aby nie dosięgło ich nic złego, takiego jak śmierć – zaśmiał się cicho mężczyzna. IPhone zniekształcał jego głos. – W końcu my się tak bardzo troszczymy o życie naszych wspaniałych, nędznych, chudych szkap. 

- Ty naprawdę myślisz, że nie sprawdzą potem czy wydaliśmy tę sumę na odpowiedni cel? - Walter prychnął. – Poza tym tu nie chodzi już o to, że oni skąpią pieniędzy, ale to jest ich cholerny obowiązek.

- A ty sugerujesz mi, że nie znam się na tym świecie, że nie wiem, jak przechytrzyć system? – zaśmiał się kwaśno. – Mam pewien pomysł.

- Zamieniam się w słuch. – Hofer zapadł się wygodnie w fotel, kładąc nogi na masywnym biurku.

- Wystarczy znać odpowiednich ludzi – powiedział rozmówca Hofera. Walter niemalże poczuł szeroki uśmiech, przylepiający się do jego ucha.

Nagle coś zaszeleściło za oknem i Hofer natychmiast przesunął swój wzrok w tamtym kierunku. Ściągnął nogi ze stołu i powłóczył nimi w stronę wielkiego okna, stając przed nim w pełnym blasku popołudniowego słońca. Stojąc przed okazałą taflą szkła, przyjrzał się uważnie krajobrazowi za oknem, po czym obrócił się na pięcie. Jednak w ostatniej chwili coś przykuło jego uwagę. Tak jakby cień, przechodzący niby szybko, ale jednak mozolnie, zupełnie jakby zależało mu na tym, żeby został zauważony. I jego oczekiwania się spełniły. 

Hofer natychmiast stanął przodem do okna, zaczynając mimowolnie dyszeć. Choć starał się zachować pozory, że to, co zaczęło się już w pewien sposób wiązać z Turniejem, kompletnie go nie dotyczy, że to wszystko dzieje się poza nim, jednak to tylko pozory. Wszystko na pokaz. Walter nie mógłby pokazać komukolwiek, że się boi. Strach jest dla słabych i głupich. Życie trzeba przemierzać z żelazną maską. Strach musi szczelnie skryć się za pewnością siebie. Inaczej przepadnie.

Wziął głęboki wdech, wpatrując ciemnej, tajemniczej postaci. Nic nie widział. Świat za oknem tak jakby zatrzymał się w miejscu, unieruchamiając drzewa, zasypane śniegiem, karząc im zasnąć piekielnym snem. Szczyty górskie w oddali szkliły się blaskiem odbijanym od skrzypiącego śniegu. Wszystko wyjęte z jakiegoś obrazu. Bardzo realistycznego obrazu, będącego życiem.

Głos, wydobywający się z aparatu, który Hofer trzymał przy uchu, kompletnie przestał go interesować. Czasami w jego głowie odbijały się nic nieznaczące słowa, wyrwane z całości, niemające sensu. Teraz liczyło się tylko jedno: dowiedzieć się, o co chodzi. Czyżby Walter był kolejną potencjalną ofiarą? Czy to oznacza, że ma się trzymać na baczności?

Nagle oprzytomniał i zrobił dwa kroki w głąb pomieszczenia. Więcej nie dał rady. To, co sobie uświadomił, kompletnie go sparaliżowało. Gabinet był niewielki. Okno zajmowało dużą część ściany. Za szkłem rozciągał się las, pełen suchych gałęzi, będących doskonałym tłum, w którym można by się schować, zamaskować. Najbliższy pokój, gdzie mógłby się ktoś znajdować, był usadowiony w skrzydle obok. Pokój na pierwszym piętrze. Zero szansy na ucieczkę. Zero szansy na ratunek. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent szans na perfekcyjny strzał w sam środek czoła, zaczynający swoją śmiertelną drogę gdzieś w lesie. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent szans na niemal bezszelestne morderstwo za pomocą noża, wycinającego krwawy uśmiech na szyi. Wszystko może być możliwe.

- Walter? Jesteś tam? – głos rozmówcy Hofera rozlał się po całym pomieszczeniu, tak jakby istniał tylko ten jeden dźwięk. Ten jeden dźwięk, zagłuszający wszystko. Wszystko, poza trzaskiem otwieranych drzwi.

- Muszę kończyć – powiedział Walter, przełykając nerwowo ślinę. Był przekonany, że to już koniec. Że nie ma już wyjścia. Musi odejść z godnością, ale nie podda się bez walki.

Rozłączył się i wsunął czarny telefon do kieszeni spodni. 

Bał się. Autentycznie się bał.

Poczuł ciepłe powietrze na karku, ciepło, bijące od ciała, stojącego za nim. Ani drgnął. Był jak szklany posąg – sprawiał wrażenie potężnego i mocnego, ale w rzeczywistości był kruchy. Zresztą, wszystko jest kruche. Życie, szczęście, bogactwo. Czy we wszechświecie istnieje coś niezłomnego?

Tak, nadzieja.

Miał nadzieję, że to nie skończy się tu i teraz. Że przed wyrokiem śmierci stanie przeciwko naturze, która ukara go za to wszystko, co zrobił.

- Słucham? – przerwał nieznośną ciszę Hofer, nawet nie odwracając się w stronę przybysza.

- To świetnie – odparł znajomy, ciężki głos w jego ojczystym języku, z wyraźnym germańskim akcentem.

Hofer przełknął ślinę, czując, jak ciepłe palce zacieśniają się na jego ramieniu. Zamknął na moment oczy, biorąc przy tym głęboki wdech. Po chwili odwrócił się powoli. Wszystko przed jego oczami rozmazywało się w niewyraźne smugi. Kolory mieszały się ze sobą.

Nie wierzysz, że strach może tak sparaliżować? A jednak.

Kiedy Hofer stał już twarzą w twarz z niespodziewanym gościem, serce nagle mu zamarło. To, co wypełniło jego umysł, było czymś niezwykłym. W jego serce wlała się bezgraniczna ulga i szczęście. 

Przed jego obliczem stał Stefan Horngacher.

- Nadal chcesz to ciągnąć? – zapytał trener Polaków.

Hofer milczał.

- Teraz już się nie boisz?

- Ja nigdy się nie boję. – Kłamstwo, które przecięło powietrze jak sztylet.

Horngacher prychnął.

- Czyżby? – sarknął.

- Stefan, lepiej usiądźmy. – Walter wskazał ręką na biurko, przy którym stały naprzeciwko siebie dwa fotele.

- Nie. Przyszedłem tylko na chwilę – odparł Austriak.

- Skoro tak, to o co chodzi? – zapytał dyrektor Pucharu Świata, zakładając ręce na piersi. Znowu przybrał maskę. Szklany posąg znowu wrócił.

- Ty już dobrze wiesz, Walter – odparł sucho Stefan. Hofer przewrócił oczami. – Wiem, nudzi cię to. Skoro jednak jest to dla ciebie takie nudne, to skocz sobie w sam środek tej czarnej dziury. Zobaczymy, czy wtedy też będzie tak nudno, czy twoje życie się nieco urozmaici.

Hofer przełknął ślinę, nic nie odpowiadając.

- Dzisiaj jeden z moich podopiecznych omal nie stracił życia. I to dwa razy. To nie jest normalne. A jeszcze mniej normalne jest to, że patrzysz na to przez palce. Że cię to nie obchodzi. Ale wiesz, co ci powiem? Mimo iż nie życzę ci śmierci, to pragnę zobaczyć, jak świat odetchnie z ulgą, że w końcu odszedł prawdziwy tyran i morderca. Jeśli zatrzymasz wszystko na czas, wszystko będzie inne.

- I co z tego? – zapytał rozdrażniony Hofer, opadając na krzesło. – To tylko twoje puste słowa, Horngacher. Myślisz, że wystarczy twoje kilka głupich słów i ja od razu ogłaszam naradę, aby zakończyć Turniej i uratować wasze chore sumienia?

Horngacher skinął głową i ruszył w stronę drzwi. Już sięgał po klamkę, kiedy nagle odwrócił się nieznacznie.

- Zginiesz w chwale i bogactwie, nie dostaniesz żadnej, nawet najmniejszej, łzy na swój grobie. Zamiast smutku będzie tylko rutyna, która nie wyraża niczego. Śmierć przyniesie obojętność, która jest gorsza od wszystkiego innego – powiedział, po czym wyszedł, zostawiając Hofera w bitwie ze swoimi myślami.

Po chwili Walter zrozumiał, kojarząc fakty. Teraz on był na celowniku. Musiał się pilnować. Musiał naprawdę dobrze udawać, że się nie boi. Musiał być marionetką we własnej grze.

********

Po pierwsze: baaaardzo Was przepraszam za to, że tak długo musieliście czekać na coś tak krótkiego. Nie miałam czasu. Oprócz tego nie chciało mi się, ale ciiii... Przyznam też niechętnie, że nie jest to pełen rozdział, taki jaki chciałam, ale wtedy musielibyście czekać do co najmniej 14 kwietnia. Następny rozdzisł będzie dłuższy. Obiecuję. Chyba. Oby.

Dam, dam, daaaam! Hofer wraca. Świerzbią mnie palce, żeby już go uśmiercić za to, że jest dupkiem, ale rozum mi podpowiada, że nie wiem, czy to się stanie. Może tak, może nie. Domyślcie się sami.

Poza tym: jak Wam się podoba rozdział? Taka trochę drama time. A gdybyście przypadkiem wpadli na myśl, że z tą brasnsoletką to mi się tak pieprzy, to wiedzcie, że z tej pierdoły zrobię niezłą historię. Dramatyczną. I rozwiążę nurtujące Was pytanie. Jedno z wielu. (Wiem, że Was to ciekawi. Jak wiecie, czytam komy. I jestem bardzo głupia wrażliwa na tym punkcie.)

A tak poza skokami: czy jest tu jakiś 5sosfan? Jeśli tak, to wiedzcie, że jebło mi na tym punkcie zostałam zarażona tym i w ogóle... Ale nie przeszkadza mi to. (Dla niebędących w temacie jest to zespół - 5 Seconds of Summer.)

Pozdrawiam ;***
P.S. Zapraszam do ankiety na dole!